Linda van der Vleuten, born in Nederweert in the province of Limburg, has lived in Rotterdam for 18 years. After studying graphic design at the School of Art & Design in Den Bosch and Breda, she decided to put down roots in Rotterdam.
Linda van der Vleuten, geboren in Nederweert in de provincie Limburg, woont al 18 jaar in Rotterdam. Na een studie grafische vormgeving aan de School of Art & Design in Den Bosch en Breda besloot ze zich te vestigen in Rotterdam.
Just like it is now, landing a job at a good design studio wasn’t easy. Still too inexperienced to start for herself, Linda wound up working at a succession of agencies where she learned a lot, but never felt quite at home. In 2007, Linda met Bruce Tsai-Meu-Chong, and in 2010 they opened a gallery together: Opperclaes.
Neighbours offered the couple an old vacant ground-floor shop to use as a project space for three months. They crammed their calendar with projects and expos, organizing new openings nearly every week. In the end, they got to use the space for seven years, enabling them to build Opperclaes from the ground up.
“We ran Opperclaes gallery from 2010 to 2017. We noticed that, like us, many artists, designers and photographers had a hard time forging their way after art school. They can’t get a foothold because they’re not known or experienced enough to get gallery shows or enough clients to make a living. We had this amazing space in the city and tried to offer a showcase for as many talented people as possible – their first, for many.
It was experimental, but I’d say we did really well. And in those seven years we also built up a big network that’s still immensely valuable to us now. In 2010 we stopped with that. It was time for a next step and we were increasingly keen to make work of our own. There were a growing number of requests and commissions coming from outside the gallery and we wanted to focus on those. To make our own work again, yet while still collaborating with the many artists and designers we got to know through the gallery. It’s still important to us now to connect young designers and artists with clients, and we’re still curating all kinds of projects.”
Net als nu was het vinden van een baan bij een goede ontwerpstudio niet eenvoudig. Nog te onervaren om voor zichzelf te beginnen, kwam Linda terecht bij een opeenvolging van bureaus waar ze veel leerde, maar zich nooit helemaal thuis voelde. In 2007 ontmoet Linda Bruce Tsai-Meu-Chong en in 2010 openden ze samen een galerie: Opperclaes.
Buren boden het stel een oude leegstaande winkel op de begane grond aan om drie maanden als projectruimte te gebruiken. Ze propten hun agenda vol met projecten en exposities en organiseerden bijna elke week nieuwe openingen. Uiteindelijk mochten ze de ruimte zeven jaar gebruiken, waardoor ze Opperclaes van de grond af aan konden bouwen.
“We runden galerie Opperclaes van 2010 tot 2017. We merkten dat, net als wij, veel kunstenaars, ontwerpers en fotografen het moeilijk hadden om hun weg te vinden na de kunstacademie. Ze kunnen geen voet aan de grond krijgen omdat ze niet bekend of ervaren genoeg zijn om galerij shows te krijgen of genoeg klanten om de kost te verdienen. We hadden deze geweldige ruimte in de stad en probeerden zoveel mogelijk getalenteerde mensen een showcase te bieden - voor velen was dit hun eerste ooit.
Het was experimenteel, maar ik zou zeggen dat we het heel goed hebben gedaan. En in die zeven jaar hebben we ook een groot netwerk opgebouwd dat nu nog steeds enorm waardevol voor ons is. In 2010 zijn we daarmee gestopt. Het was tijd voor een volgende stap en we wilden steeds meer eigen werk maken. Er kwamen steeds meer verzoeken en opdrachten van buiten de galerie en daar wilden we ons op richten. Om weer eigen werk te maken en toch samen te werken met de vele kunstenaars en ontwerpers die we via de galerij hebben leren kennen. Het is nu nog steeds belangrijk voor ons om jonge ontwerpers en kunstenaars te verbinden met klanten en we zijn nog steeds bezig met het cureren van allerlei projecten.”
“Bruce en ik hebben elkaar leren kennen via een wederzijdse vriend. We waren op een vreselijk feest in de Maassilo en raakten aan de praat. Een paar dagen later gingen we naar de première van een documentaire over de Wu-Tang Clan in Thaila – dat was onze eerste date. Bruce zat nog op de kunstacademie in Utrecht en ik had een baan bij Unilever. Onze levens liepen op heel verschillende sporen, maar in 2010 gingen we eindelijk samenwonen. Nu hebben we twee kinderen en werken we fulltime samen. Dat gaat verrassend goed. We zijn het natuurlijk niet altijd over alles eens, maar we vullen elkaar goed aan.”
“Het is belangrijk dat jonge makers kansen krijgen. Je leert tenslotte door te doen. Als artiest of ontwerper moet je ontzettend gemotiveerd zijn, discipline en lef hebben. Nog meer als je je eerste stappen zet. Niet iedereen heeft geluk, dus iemand een kans geven kan voor hen het verschil maken. Als onze buren ons die ruimte jaren geleden niet hadden aangeboden, was Opperclaes er nooit geweest.
We vinden het belangrijk om opdrachtgevers en Rotterdam te laten zien wat een rijkdom aan ontwerpers en kunstenaars we hebben, zodat projecten niet altijd bij de gebruikelijke mensen terechtkomen. Toen we onze galerij hadden, merkten we dat veel mensen het moeilijk hadden om zelfs maar de drempel over te gaan. Daarom zijn we jaren geleden begonnen met het schilderen van enorme muurschilderingen op de muur bovenaan de Hofbogen. Nu nodigen we elk jaar verschillende kunstenaars uit om de muur te schilderen en het is nog steeds een soort openbare galerij. Wij geloven dat kunst voor iedereen zou moeten zijn, niet alleen voor elites. Kunstwerken roepen bij iedereen emotie op, ze activeren iets. Dat is nog een reden waarom we vooral in de openbare ruimte werken.”
“We zijn er trots op een bijdrage te hebben geleverd aan dit zeer diverse gebied. We schilderden de Schieblock Luchtsingel, ons atelier en Joren Joshua werkten samen aan een grote muurschildering, we cureerden hier de twee geschilderde tunnels, leverden nieuwe schilderijen voor Biergarten en legden een skatepark aan in Park Pompenburg met geweldige grote houten 3D-letters voor skateboarden.
RCD is een vruchtbare plek: er worden hier veel mooie dingen ontwikkeld en geproduceerd. Het motiveert ons om te blijven werken aan de verbetering van de openbare ruimte, zowel binnen als buiten RCD. Er is hier ook een ongelooflijke energie. We werken vanuit een atelier langs het spoor in het Schiekadeblok en worden omringd door fijne, hardwerkende partners. We ondersteunen elkaars vooruitgang. Het architectenbureau ZUS, Operator Radio, Hiphophuis, de meubelmaker Jeroen van Sluis, Biergarten, Pinkman's platenwinkel, Poing (voorheen BAR), MESS, Crimson Historians & Urbanists en zoveel meer met wie we ernaar streven om dit gebied mooier, beter en gezien te maken.”
“Het lijkt ons geweldig als er in de buurt een openbaar sportpark komt. We hebben hier in het verleden met MESS over nagedacht en wat schetsen gemaakt, dus - wie weet - misschien ooit? Zou het niet geweldig zijn als er na een dag hard werken een veld was met geweldige muurschilderingen waar iedereen kan basketballen? Een RCD-toernooi: ik zie het al voor me!”
“Op dit moment werken we hard aan Project Rebound, een van onze eigen initiatieven die we dankzij CityLab010 en een hele reeks anderen gelukkig kunnen gaan ontwikkelen. Hiermee worden de velden langs de Beukelsdijk in Rotterdam West omgevormd tot waardevolle openbare ruimtes waar kunst en sport samenkomen.
In samenwerking met bewoners en sportpartners gaan we hier leiderschapsprogramma's ontwikkelen om er een positieve ontmoetingsruimte van te maken, met een enorme vloerschildering van 2500 m2. Dit project krijgt deze zomer vorm. Het is een lange weg geweest, maar geweldig om nu in productie te gaan. Daarnaast gaan we ook door met bestaande projecten zoals het muurschilderingproject Opperclaes XL-Hofbogen, de Luchtsingel en het skatepark in Park Pompenburg, en er zitten nog verschillende andere in de pijplijn die we binnenkort hopen aan te pakken."
Uitgelichte foto door Ruben Stam.