Aan het drukste verkeersplein van de stad, waar iedereen wel eens langs gereden, gelopen of gefietst is, vind je de Duke of Tokyo. Deze plek is meer dan een bar: ga los tijdens een avondje karaoke, of drink (nietsvermoedend) een drankje aan de bar.
Wat veel mensen echter niet weten en wat je aan de buitenkant ook niet meteen doorhebt, is dat hierachter een verborgen wereld ligt. Wanneer je door de bar geloodst wordt, blijkt er daarachter een echte “izakaya” te verstopt te zitten! Je zou het een Japans eetcafé kunnen noemen. Het woord is een samenstelling van de Japanse woorden voor “verblijf”, “alcohol” en “winkel”. Je kunt je dus wel een beeld vormen van wat er in zo’n izakaya gebeurt. Er hangt een informele bruisende sfeer en het is er gezellig druk. Nu we eenmaal binnen zijn, is het tijd om het “zaka” gedeelte te ontdekken.
Terwijl we de drankenkaart bestuderen, verwonderen we ons tegelijkertijd over het interieur van de izakaya. Wanneer je rondkijkt, waan je jezelf in de oude straatjes van Tokyo. Het is er donker en een tikkeltje mysterieus. Ik ben erg nieuwsgierig wat hier allemaal uit de keuken getoverd wordt. Overal vanuit de izakaya kijk je in de open keuken en zie je de koks druk in de weer.
Wat de drankjes betreft, valt er een hoop te kiezen. Vooral het aantal cocktails en de verschillende sakes vallen op. De cocktails hebben een Japanse twist: allemaal bevatten ze in ieder geval Japanse whisky, umeshu (Japanse pruimenwijn) of sake. Mijn oog valt op de sour san, een Mexicaanse/Japanse combinatie: een lichtzoete cocktail met een rauw randje. Eerst overheerst het milde van de zoete aardappel shochu, waarna het limoensap en de tequila even een tik komen uitdelen. Dit bevalt ons wel.
Ze werken met een shared dining concept. Er is een selectie aan hapjes die gedeeld worden, maar je kunt je ook laten verrassen door een vier-, vijf- of zelfs zes-gangen menu. Het doet me een beetje denken aan tapas. Wij besluiten zelf een selectie van de verschillende hapjes van de kaart uit te kiezen.
Voor de eerste ronde beginnen we eerst met een echte klassieker: Karaage. Deze Japanse gefrituurde kip zien we vaker als borrelhapje. De versie van Izakaya is intens van smaak, maar valt voor een gefrituurde snack erg licht op de maag. Dat is toch een kunst. Ook gaan we voor de coquilles. Deze worden heel chic geserveerd in met een mooi schuimlaagje van miso, peer en knolselderij, een unieke vondst.
Nog enthousiaster zijn we over de gegrilde prei. Voor dit gerecht worden verschillende stukken van verschillende fases uit het spannende leven van een prei gegrild boven binchotan (Japanse houtskool). Fascinerend hoe zo’n simpele groente naar een hoger niveau getild wordt door even een bezoekje te brengen aan de barbecue. Vooral de crème-versie van prei vind ik verrassend.
De eerste ronde was een groot succes; op dus naar ronde twee. Omdat de grootste honger inmiddels al gestild is, nemen we deze keer maar twee gerechtjes. We kiezen voor de geblancheerde wilde spinazie in sesamdressing en we hebben ook nog wel zin in wat gegrild rundvlees met Japanse barbecuesaus. De runderspiezen zijn heerlijk mals. Stevig gegrild zodat de buitenkant haast een beetje krokant is, maar nog mooi rosé van binnen - echt een delicatesse.
Ook de spinazie blijkt een smakelijke ontdekking. Vooral omdat de opmaak een mooi stukje Japanse discipline laat zien: de blaadjes en steeltjes zijn netjes van elkaar gescheiden en met grote precisie opgestapeld. De sesamdressing is perfect gebalanceerd en niet overheersend.
De Japanse keuken wordt almaar populairder en Izakaya Duki is een welkome toevoeging aan het assortiment dat Rotterdam rijk is. Lees bijvoorbeeld, via onderstaande knop, het artikel waarin ik mijn ervaring bij Mori Japanese Bistro deel. Izakaya krijgt van mij vijf smikkelpuntjes en ik zou graag nog eens terugkomen om nog eens (extra) verrast te worden door het chef’s menu. Durf jij het ook aan op ontdekking te gaan, zet Izakaya Duki dan op je lijst!